1. ناظر به شرایط و وضعیت شهر و جامعه امروزی تهران، جایگاه «معنویت» کجاست؟
2. چه مؤلفه‌های در برنامه‌های تربیتی می‌توانند شاخص توجه به «معنویت» و «معنویت‌افزایی» باشند؟ برنامۀ تربیتی معنوی چگونه از برنامۀ تربیتی غیرمعنوی تمییز داده می‌شود و سنجۀ رشد معنویت در ارزشیابی تربیت معنوی چیست؟
3. نسبت «معنویت» و «شادی» چیست؟ آیا شادی و بازی ناسازگار با معنویت است؟ اگر سازگار است چه الزاماتی باید رعایت شود؟
a. در مناسبت‌هایی همچون ماه مبارک رمضان که فضای اجتماعی و شخصی آمادگی معنوی افزون‌تری دارد، اجرای برنامه‌های با مضمون شاد و تفریحی چه وجهی دارد؟
b. آیا می‌توان به برنامه‌های تفریحی و بازی‌های گروهی رنگ و و جهت معنوی داد؟ چگونه و با رعایت چه ملاحظاتی؟
4. با توجه به انتساب پردیس تربیتی توانا به آستان حضرت رضا (ع)، ظرفیت‌های معنوی به صورت بالقوه و بالفعل قابل احصا است. به عنوان ناظر بیرونی این ظرفیت‌ها را چه می‌دانید و برای ارتقا و برجسته‌تر کردن آن‌ها چه پیشنهادهایی را مطرح می‌کنید؟ ظرفیت‌های معنوی امر منتسب به آستان قدس رضوی چیست؟
5. تربیت معنوی برای کودکان چه معنا و مطلوبیتی دارد؟ تربیت معنوی خردسالان با توجه به پدیدۀ بلوغ و ویژگی‌های انسان‌شناسی یادشده در مطالعات کودکی با تربیت معنوی بزرگسالان چه تفاوتی دارد؟
6. آیا تربیت معنوی تنها در قالب ادای مناسک شریعت صورت می‌گیرد؟ در این صورت برای کودکان که ادای مناسک شریعت و انجام احکام شرعی واجب نیست تربیت معنوی چگونه باید صورت پذیرد و چه الزاماتی پیدا می‌کند؟
7. تربیت معنوی آیا امری جنسیتی است؛ به این معنا که تربیت معنوی دختران و پسران تفاوت معناداری خواهد داشت؟
